Türkiye Kürek Şampiyonasının ardından Milli Takım açıklandı ve seçilen sporcular takım otobüsleri ile eve dönmek yerine Ankara’da belirlenen otele eşyalarını taşıdılar. İlk gün sabah çok erken saatte hafif bir kahvaltı yapıldı ve minibüsle Mogan Gölüne gidildi. Tekneler ayarlandı, arkadaki dağlara doğru bir ter atma koşusundan sonra tekneleri göle indirip çok ağır olmayan ama uzun bir antrenman yapıldı. Bir gün önce şampiyonada ikişer yarış çektiğimiz için hepimiz yorgunduk. Sonra otele döndük. Çok acıkmıştık, hemen masaya oturduk.

Önceden uyarılmış oldukları için şef ve iki komi masayı hazırlamışlardı. Aşçıbaşı da oturduğumuz yerin hemen yanından aşağı kata mutfağa giden merdivenin başında durumu kontrol ediyordu.

Masada ekmek, salata ve su şişeleri vardı. Biz oturunca şef hemen komileri aşağıya gönderip yemekleri getirmelerini emretti. Komiler aşçıbaşının peşinden koşarak merdivenden aşağıya gittiler.

Biz yaklaşık 90 saniye içinde salata ile ekmekleri bitirdik, suları da içtik. Sabırsız bir şekilde beklemeye başladık. Şef masanın bir anda talan edilmesini görünce başına gelecekleri anlar gibi olmuştu.

Komiler birkaç dakika içinde ellerinde iki büyük tepsi ile geldiler. Birinde pilav diğerinde havuç, bezelye vs. garnitür vardı. Şef masanın başından herkesin tabağına tek tek önce bol bol iki kaşık pilav sonrada garnitürleri koymaya başladı. Masada 9 sporcu, bir antrenör, bir idareci, toplam 11 kişiydik.

Şef pilav servisini bitirdiğinde geri dönüp baktığında masadaki tabakların hepsinin bomboş olduğunu gördü. Bu arada komiler aşağıya koşup iki tepsi dolusu et getirmişlerdi. Etler antrenör Boraniç’in talimatına uygun olarak en az 220 gr ağırlığında olmalıydı. Şef utanarak boş tabaklara etleri dağıtmaya başladı. Bu arada komiler tekrar aşağıya koşup iki kasa su ile sepetlerle ekmek getirdiler. Onlar geldiğinde etler de bitmişti. Çaresiz ekmeğin üstüne tuz biber ekip yemeğe devam ettik.

Aşçıbaşı telaşı görünce neler oluyor diye yukarıya geldi ve suratı kıpkırmızı olan şef ve komileri görünce bir felaketle karşı karşıya olduklarını idrak ederek derhal herkesi aşağıya gönderip tatlıları getirmelerini emretti.

İki komi beraberce büyük bir tepsi tatlıyı masaya getirdiler, biz hala ekmekleri çiğniyorduk. Tatlı dağıtımı da fiyaskoyla sonuçlandı, o koca tepsiden adam başı ikişer baklava ile dört küçük tulumba tatlısı çıkmıştı. Baklavalar anında çiğnenmeden yutuldu, tulumba tatlılarını da karşıda ağzını açmış olarak bekleyenlere atarak eğlencelik olarak kullanmaya başlamıştık. Hatta kıdemli arkadaşlardan biri masanın başında sıkıntıyla oturan Federasyon Başkan Yardımcısına “Nejat Ağabey sen de ağzını aç bak bir anda iki tane birden atacağım” diye bizleri yerlere düşüren espriler yapıyordu. Masa savaş alanına dönmüştü.

Şef bütün cephanesini tüketmenin verdiği sıkıntıyla dururken Boraniç otele girerken karşı kaldırımda Hacıbaba diye bir baklavacı gördüğünü, oradan bir tepsi getirmelerini söyledi. Şef büyük bir saygıyla “fıstıklı mi olsun cevizli mi?” diye sorunca sabırlarımız taştı. Koro halinde verilen cevabı duyan şef saçmaladığın anlayıp koşarak gitti, birkaç dakika sonra koca bir tepsi baklava masaya geldi, komiler temiz tabak çatal bıçak için kendilerini hırpalarken biz tepsiyi temizledik, şimdi doyar gibi olmuştuk.

Masaya gelecek başka bir şey kalmadığını anlayınca şansımızı daha fazla zorlamadan kalktık.

Yemek sonrasında sporcular arasındaki genel kanı “çok esaslı bir antrenörümüz olduğu” şeklindeydi. Adam o kadar tecrübeliydi ki hiç birimizin dikkat etmediği bir şeyi gözden kaçırmamıştı: Hacıbaba Baklavacısı…

Celal Gürsoy